Trip, Apiapaati

Apiapaati!

Afgelopen donderdag stond om 7:45 de taxi voor de deur om ons op te halen voor een nieuwe trip. We zijn met z’n drietjes vier dagen naar het binnenland geweest samen met onze gids Fred. Apiapaati is een eiland in de Gran Rio waar de vader van Fred woont met een van zijn drie vrouwen. Daar wonen ook vier broertjes van Fred. Hier stonden hele leuke hutjes voor de gasten om in te slapen. Toen we aankwamen hadden we even tijd om het eiland te bekijken en onze spullen uit te pakken. Ondertussen maakte Fred een touw vast aan een boom langs de kant van het water om aan te kunnen slingeren. Voor die broertjes is het hier echt één groot speelparadijs. Wat moet het geweldig zijn om daar als jongetje op te groeien. En natuurlijk wilde ik ook wel even aan het touw het water in slingeren.
’s Avonds gingen we patat met frikadellen eten, dus was natuurlijk aan mij de taak om deze te gaan bakken. Ik heb er flink van genoten! Ook het idee was erg grappig dat ik op een eiland in de jungle van Suriname lekker patat heb staan bakken.
De bedden in het hutje lagen heerlijk, dus ik heb goed kunnen slapen!

De volgende ochtend hebben we ontbeten met een lekker gebakken ei, en ook de frikadellen die nog over waren stonden op tafel. Zelfs voor mij was het toch nog iets te vroeg voor frikadellen…
Na het ontbijt zijn we met de boot naar het dorp gevaren waar de moeder van Fred woont. Met haar zouden we de bossen in gaan waar ze een kostgrondje heeft waar ze pinda’s en cassaves verbouwt. In het dorpje zelf liep een hele mooie, tamme, blauwe ara rond. Die mochten we alle drie even op onze arm en schouder nemen zodat we met hem op de foto konden. Daarna zijn we vertrokken naar de plantage.
Onderweg kwamen we eerst langs een boom waarin een hele grote vogelspin schuil zat. Met het kapmes maakte Fred het web open en liet de vogelspin op zijn mes lopen. Hij was zeker tien centimeter lang. We konden ook alle drie even het mes vasthouden en met de spin op de foto. Zelfs Feline, die bang is voor spinnen. Wat een heldin.
Verderop moesten we langs de offerplaats op de grens van het bos en het dorp. De mannen moesten rechtsom, de vrouwen linksom, en de vrouwen die ongesteld en dus onrein waren moesten er met een grote boog omheen. Dus ook onze onreine Noëlle. In deze heidendorpen geloven zo nog in zulk soort dingen, zo ook in goede en boze geesten.
Onderweg in het bos heb ik ook nog even aan een liaan geslingerd. Alleen was ik met de vorige trip met het limbodansen flink door mijn rug gegaan, en ging het slingeren aan de liaan toch niet helemaal lekker. Gelukkig is dat op de foto niet te zien. Ik laat de lianen voortaan wel even hangen…
Bij het kostgrondje van Freds moeder hebben we de cassavewortel geoogst. Eerst werd de plant omgehakt, en hebben we met de stammen de wortels uit de grond getrokken. Bij het hutje hebben we die met een mes geschild. We hebben zelfs een compliment gekregen dat we het zo goed deden! Na het schillen ging Freds moeder met de cassaves terug naar het dorp, en hebben wij de ananasberg beklommen. Bovenop konden we even uitrusten en hebben we een ananas van zijn eigen berg gegeten.
Toen we later weer terug in het dorp waren hebben we geholpen de cassaves te wassen en te raspen. Dat raspen was nog niet zo eenvoudig, want toen in doorschoot raspte ik ook een stukje van mijn vinger mee. Gelukkig is de cassave niet alleen goed om te eten. De moeder van Fred goot wat dik sap van de cassave over mijn vinger wat het bloeden meteen stelpte. Leuk om te zien hoe ze de dingen uit de natuur gebruiken voor de medicinale werking.
De geraspte cassave werd in een lang rieten omhulsel gedaan dat aan een tak werd gehangen. Door er aan de onderkant met een andere tak aan te trekken werd het vocht uit de pulp geperst. De geperste cassave werd ’s avonds door Freds moeder op het vuur gedroogd. Wij waren ondertussen weer op weg naar Apiapaati. Bij de waterkant waar onze boot lag waren allemaal vrouwen en kinderen zich aan het wassen, of de vaat aan het doen en hun kleren aan het wassen. De vrouwen hadden hun kleine kinderen in doeken op hun rug gewikkeld. Ze waren zo ontzettend schattig! Noëlle en ik hebben een aantal keren overwogen om er eentje te kidnappen en mee naar huis te nemen. Maar daar hebben we toch maar van afgezien.
Terug op Apiapaati hebben we onszelf in de rivier even gewassen en hebben we cassavesoep gegeten. ’s Avonds zouden we op Kaaimannenjacht gaan!
Je hebt de meeste kans om een kaaiman te vangen als er een heldere hemel is. Maar wel voordat de maan zich laat zien. Desondanks is het tocht niet gelukt om een kaaiman te vangen. We hebben er wel eentje gespot, maar toen Fred dichtbij kwam maakte de kaaiman zich toch uit de voeten.

De volgende ochtend vertrokken we na het ontbijt weer naar het dorp van Freds moeder. Daar gingen we verder helpen in het proces van de cassave. De geperste cassave was inmiddels gedroogd, en in een grote vijzel moest deze nu tot poeder gestampt worden. Daarna moest het poeder nog even gezeefd worden om er zeker van te zijn dat er geen grote stukken of klonten meer in zaten.
Het poeder werd nu op een grote ronde plaat boven het vuur gebakken tot een cassavebrood. Dit brood hebben we even geproefd, en is erg lekker met wat chocoladepasta! Het vult wel goed, dus kunnen ze er daar wel even van eten.
Na een korte wandeling in het dorp zijn we vertrokken naar de watervallen op de splitsing van de Gran Rio en de Pikin Rio. Onderweg zijn we even gestopt bij het gezondheidscentrum. Daar kunnen de mensen uit de omliggende dorpen naartoe wanneer ze medische hulp nodig hebben. Tegenover het centrum liggen de watervallen waar we heerlijk gezwommen hebben. Door de planten die groeien op de rotsen konden we ze gebruiken als glijbaan, en zo naar beneden glijden en in het water srpingen. We hebben ons er heerlijk vermaakt. Ik voelde me net een klein jongetje in een grote speeltuin.
Die avond zijn we naar een dorpje gevaren waar iemand was overleden. Als dat gebeurt wordt er een feest gehouden in het dorp. Er wordt de hele nacht muziek afgespeeld en de mensen blijven ook de hele nacht wakker. Ze spelen dan spelletjes met elkaar of ze dansen en feesten. Bijzonder om zo een rouwproces mee te maken.
Op de terugweg zagen we dat het niet meer bewolkt was en we nog wel even op kaaimannenjacht konden. Maar desondanks hebben we geen kaaimannen gezien. Die kan ik dus nog niet afstrepen van mijn checklist!
Wel heeft Fred nog wat visjes gevangen met een net. Met één keer gooien haalde hij zo acht visjes binnen. Die mochten we daarna zelf met een mesje schoonmaken en die hebben we gebakken en opgegeten.
De volgende ochtend maakten we ons klaar om weer te vertrekken. We voeren samen met wat mensen die ook op Apiapaati verbleven. Zij waren op bezoek bij een Nederlandse man die al vijfentwintig jaar in het binnenland van Suriname woont in een dorp vlakbij Apiapaati. Ik moest gelijk denken aan een sketch van Arjan Ederveen over een man die zich van binnen een bosneger voelt. Het was heel grappig om te zien hoe die man zich heeft aangepast aan het leven in de binnenlanden.

Gisteravond heb ik nog even de foto’s op mijn laptop gezet en uitgezocht, en vandaag is de stage weer begonnen. Aankomend weekend gaan we op trip naar Galibi, waar we zeeschildpadden gaan bekijken die hun eieren komen leggen op het strand. En dat doen we samen met Rob en de moeder van Feline, want die komen morgenavond al aan!
Ik heb er al weer zin in :)

Liefs Sven, x