De Allerlaatste...

Ik mis…

… het langzame geslof van slippers over de straat.
… de Chinees op de hoek waar je snel een boodschapje haalt.
… het feit dat wanneer je een Fernades Cherry bestelt, je deze uit kan spreken als ‘sjèèèrrie’, zonder dat je daar op aangekeken wordt.
… de spontane gesprekken met wildvreemde mensen op straat, zonder dat ze iets van je willen.
… de manier waarop de Surinamers je met hun houding onbewust kunnen dwingen om je nergens zorgen over te maken.
… de spotgoedkope drankjes op een gezellig terras in de brandende zon.
… de dagen aan het zwembad met de leuke en gezellige mensen.
… de fietstochtjes door de stad, die je het gevoel geven er thuis te zijn.
… de lieve kinderen die je omhelzen zodra je het schoolplein op komt fietsen.
… zelfs de blaffende honden die je met hun ontblote tanden achterna rennen wanneer je langsfietst, en voor enkele seconden je de stuipen op het lijf jagen.

Ik mis Suriname!


Ik ben alweer bijna twee weken terug in Nederland, en daarom werd het toch maar eens tijd voor mijn allerlaatste verslag.

Het laatste weekend in Suriname hebben we goed besteed. We gingen namelijk met een grote groep naar een beachparty in Ayo. Dit is een klein plaatsje aan de Surinamerivier. Met de bus zouden we om 10:00 vertrekken vanaf ’t Vat. En zoals het een echt Surinaamse afspraak betaamt vertrokken we een uurtje later met twee busjes vol naar de locatie.
We hebben eerst allemaal rustig onze hangmatten opgehangen, en toen de zon zowaar begon te schijnen hebben we geen moment getwijfeld en ons laatste laagje bruin bijgewerkt.
Na de lunch kwam er een boot met daarachter een ‘Airhead’. Een opblaasbaar plateau waar je met vier personen op kunt zitten om heel hard over het water te scheren en je zo goed mogelijk vast te houden.
Na het avondmaal was het tijd om het feest te starten. Met een DJ, een klein gezelschap en voldoende Borgoe heeft iedereen zich prima vermaakt!

In onze hangmatten hebben we lekker kunnen uitslapen, en werden we wakker met een uitzicht op de Surinamerivier die je tussen de regendruppels door nog best kon zien.
Toen iedereen had geluncht bracht een bootje ons in etappes naar de overkant van de rivier om de Jodensavanne te bezoeken. Deze bestaat uit een ruïne van bakstenen wat vroeger een synagoge bleek te zijn, en een grote begraafplaats waar de gestorven Joodse mensen begraven liggen.
Met de juiste interessante verhalen had het nog best intrigerend kunnen zijn, maar in deze regenachtige setting kwam het toch niet helemaal goed uit z’n verf.

Die avond hebben we terug in Paramaribo het eerste afscheidsdiner gehad van Annette, die als eerste van “de groep” naar huis vertrok.

De laatste dagen hebben we besteed aan films kijken, en onze spullen in pakken. Dinsdagavond ons afscheidsdiner bij Mirosso, en woensdag 15 mei was het zover. We vertrokken naar huis.
Noëlle en Lynn hebben Feline en mij afgeleverd op Zanderij waar de terugreis begon. Allereerst moesten we onze koffers inchecken. Daar deden de eerste problemen zich voor…
Mijn koffer was een tikkeltje te zwaar. Waar ik 25 kilo mocht meenemen aan ruimbagage woog mijn koffer net iets minder dan 30 kilo. En daar deed de grondstewardess duidelijk geen zaken mee.
Nu moest ik vier kilo uit mijn koffer in mijn handbagage zien te werken, die zijn maximale gewicht ook al had overschreden. Maar omdat je handbagage nagenoeg nooit gewogen wordt, hebben we dat toch maar gedaan. En gelukt! Mijn koffer woog net iets meer dan 25 kilo, wat prima was. En met een gigantisch zware en overvolle rugtas mochten we mee op vlucht PY994.
Op Zanderij nog even een fles Borgoe en een paar Havaianas aangeschaft, en toen waren we klaar om te vertrekken.
Gelukkig konden Feline en ik door een van onze plekken te ruilen met een vriendelijke meneer nog naast elkaar zitten.
In het vliegtuig hebben we wat films gekeken en is het nog gelukt om twee uurtjes te kunnen slapen.

Op Schiphol wachtte me een aangename verrassing! Naast alleen mijn vader en moeder stonden daar ook Debbie en Nadine met een groot spandoek op me te wachten. Hoewel het retekoud was heb ik toch nog een warm welkom gehad!
Thuis lagen er al allemaal kaarten voor me klaar om me welkom thuis te wensen.

Ik ben nu eindelijk een beetje over mijn jetlag heen, en heb bijna iedereen weer gezien en gesproken. Zelfs de eerste reünie zit erop, want zaterdag ben ik met Feline en Lynn in Utrecht wezen stappen.
Dat er maar veel mogen volgen!

Ik heb een ervaring die me mijn hele leven bij blijft. Tot nu toe heb ik de mooiste tijd van mijn leven gehad. Ik hoop dat er nog vele mooie reizen bij mogen komen.

Iedereen bedankt voor het lezen en voor de leuke reacties en berichtjes!

Liefs Sven, x