Holi Phagwa & Trip: Blanche Marie en Apoera

Nadat ik van de dokter antibiotica had gekregen voor mijn ontstoken voet ben ik op mijn stage even langs geweest om de kinderen even te zien bij hun paasviering. Ze waren allemaal heel blij om me weer te zien, super schattig! Ik ging met een tas vol met eten weer naar huis. Ik ben toch wel heel blij dat ik zo’n leuke klas met lieve kinderen heb! Mijn voet is inmiddels weer helemaal de oude, dus ik kan weer lekker springen en dansen :)

Vorige week woensdag was een dag waar we naar uit hadden geleefd, Holi Phagwa! Een Hindoestaans feest met veel gekleurd verfpoeder. De dag ervoor hebben we in de stad witte kleding, een badmuts en een hoofddoek gekocht, want ons was al verteld dat de verf niet meer uit je kleren en haren gaat.
Woensdag waren we helemaal aangekleed en hadden we afgesproken bij de meiden van de nassylaan. Toen we daar aankwamen werden we gelijk ondergegooid in alle kleuren poeder en waren we al helemaal ingewijd in het Phagwa spel. We werden opgehaald door de Hindoestaanse taxichauffeur waar we thuis zouden starten met het feest. Er verzamelden daar verschillende groepen stagiaires en het was één feest van poeder en water. Er waren heerlijke bara’s, simosa’s en roti gemaakt voor ons om de honger te stillen.
Nadat we gevuld en gekleurd waren gingen we door naar een nieuw adres waar het feest verder ging. Daar hebben we snel nieuw Phagwa poeder gekocht en waren we klaar om door te gaan naar een Hindoestaans feest dat wat weg had van een klein festivalletje. Er stond een podium waar een Hindoestaanse band speelde en de grond was bedekt met zand om te dansen.
Als afsluiter zijn we naar het onafhankelijkheidsplein gegaan waar ook een groot feest werd gehouden. Erg gaaf om een keer mee te maken, maar het fijnste vond ik toch om thuis lekker onder de douche te stappen en alles van me af te wassen. Ik ben heel erg blij dat ik dit feest hier op deze manier heb kunnen meemaken!

Vrijdag zijn we vertrokken voor onze paastrip naar Blanche Marie. Samen met Feline en Lynn vertrok ik met nog drie anderen naar Bitagron, een dorpje tussen Paramaribo en Blanche Marie in. Daar kwamen ook nog ongeveer veertig andere stagiaires naartoe die het weekend naar de Voltsberg gingen. ’s Middags hebben we lekker even kunnen zwemmen in de rivier, en met de hele groep hebben we die avond een feestje gemaakt in het dorp.
De volgende ochtend zouden we na het ontbijt vertrekken richting Blanche Marie, nu ook met onze gids, de hoofdkapitein van de Kwinti-stam. We moesten eerst een aardig poosje wachten maar gingen toen toch op pad. Een jongen die met ons mee was had op het feestje een bakkie te veel op, wat al was opgevallen toen hij vanuit zijn hangmat die avond de overtollige alcohol uitliet. In de auto die over de niet al te vlakke bauxiet wegen rijdt kwam zijn kater dus ook aardig hard aan. Gelukkig konden wij er wel hard om lachen (hijzelf iets minder), en na vijf stops en twee keer verkeerd rijden kwamen we aan het eind van de middag aan bij Blanche Marie. We hebben een kijkje genomen bij de moedervallen en hebben in de rivier voor het complex nog eventjes gezwommen. Die avond bij kaarslicht van veertig waxinelichtjes gedineerd en een Borgoe’tje gedronken.
Na weer een prima nacht in onze hangmat zijn we na het ontbijt naar de moedervallen gegaan om daar te gaan zwemmen. Naast dat het uitzicht over de watervallen prachtig was, was het water ook nog eens heerlijk. Een massage onder de waterval en relaxen in de stroomversnelling brachten heel veel ontspanning. Daarnaast kon het kleine jongetje in mij ook nog lekker klimmen en klauteren op de rotsen. ’s Middags zijn we in een klein bootje over de laagstaande rivier al botsend tegen de rotsen naar de El Dorado vallen gevaren. Het was een inham van de rivier waar er een waterval liep met fris en koud water, in de rust van het regenwoud.
Nadat iedereen opgedroogd was zijn we met de bus doorgereden naar Apoera waar we ’s avonds aankwamen. Apoera is een dorp dat lijkt op een rustige buitenwijk van Paramaribo waar vooral veel Indianen wonen. We hebben daar op de plaatselijke rotonde lekkere barbecue-kip gegeten en zijn ’s avonds nog naar de “Indianendisco” gegaan. Het was een overdekt feestje met wat muziek, zonder licht en met veel dronken en lastige Indianen. Ze waren enorm opdringerig en wisten niet van ophouden. Daarom ben ik met Feline wat eerder naar huis gegaan (eerlijk gezegd vooral omdat ik heel erg moe was, en ik mijn hangmat mijn naam al hoorde roepen).
De volgende dag was het dan 1 april. We wilden een goede grap uithalen met de touroperator Jan, en het zou toch het meest vervelend zijn als hij op een of andere manier niet met de bus weg kon. Daarom heb ik van tafel de sleutels weggemoffeld in Feline haar hangmat, waar Feline ze verder bewaakte. Toen Jan al lang en breed overal aan het zoeken was waren wij al rustig aan het ontbijten. En na anderhalf uur begon hij zich toch echt wel te irriteren. Vooral omdat hij met een kater totaal geen zin had om naar zijn sleutel te moeten zoeken. Toen we besloten om ook maar even mee te zoeken had Feline op miraculeuze wijze de sleutel gevonden op Jan’s eigen kamer. Toen we hem vroegen naar de datum begon het kwartje te vallen.
We hebben de spullen in de bus kunnen zetten en zijn in een sneltreinvaart naar Paramaribo gereden.
Daar waren de ouders van Noelle ook al geacclimatiseerd en hebben we gezellig een wijntje met ze gedronken. De volgende dag was Marijke, de moeder van Noelle jarig dus hebben we haar na een lekkere lunch verrast met een surpriseparty op hun resort. Noelle had een piñata gekocht zie zorgde voor de nodige hilariteit, en na de verrassing hebben we nog even lekker gezwommen.

Vandaag moesten we al vroeg bij de vreemdelingendienst zijn om ons visum definitief in te dienen. Uiteindelijk hebben we drie nummertjes getrokken en twee formulieren ingevuld. Dat alles heeft ons in totaal ZES UUR gekost!! De Surinaamse bureaucratie is ook niet helemaal wat het zijn moet.. Gelukkig waren wij er luchtig onder en konden er enigszins om lachen.

Vanmiddag heb ik Melanie opgehaald van Zanderij, dus ik kan haar de komende dagen gaan inwijden in het echte Surinaamse leven! Ik heb er al veel zin in!

Liefs Sven, x